SERV-İ REVAN -Ceyhun GÜRGENTEPE

Nerden başlasam, nasıl anlatsam bu derun insanı
Bilemedim, sustum.
Konuşmuyorsun dedin, sinirlendin.
Oysa ben hep konuşuyordum gözlerinin engin derinliklerine daldığımda,
Menevişleri parıldarken ayazlı gecelere.
Sen gülümsersen ay gülümserdi
Yaprağına dokunduğun gül çiçek açar
Boynunu bükerek baktığında lale solardı
Gülümsesen cennetteki meleklere
Mutluluktan lâl
olurdu dilleri
Şimdi sevimli minik çocuklarına
Anlatırken neşeyi, gülmeyi, iyiliği
Ben sadece seni seyretmekle yetinebiliyorum
Bulunduğun yerler cennet kokusuyla dolarken
Yürüdüğün sokaklar senin ayaklarının değmesiyle mutlu mesutlar şimdi
Ey sevimli  insan
Hayat senle güzel bu küçük kasaba için..
Sen olmasan ağlar bulutlar bile

Sen gittiğinde küsmüştü bülbül güle
Sen gelince açtı gonca yeniden
Şimdi seni anlatmaya çalışan bütün kelimeler çaresiz bütün lisanlar susmuş
Yalnızca konuşan sana bakan seni gören ve sana tutulan gözler olmuş.
Ben seni anlatamam, anlatabilseydim
Binlerce insanın duygularına derman olacaktım, olmadı.

Ceyhun GÜRGENTEPE / 16 ŞUBAT 2013