SAVAŞ MI VAR RIZA? (2003) /Ekrem Saygı

        Her taraf  karanlık …  aniden bir davul sesi , arkasından bir

haykırış , başlıyoooor,

başlıyooor  oyun başlıyor  ve bir adam trübünlerden  sahneye doğru

koşuyor. Bütün başlar adama çevrili . Uçmuş ya bu. Şaşırmadan şaşırmaya

gidiyor. Başlar yukarda pür dikkat

kimileri gülüyor, kimileri de ne olduğunu anlamadan şaşkın ,şaşkın

bakıyor.

         Savaş mı var Rıza! Bu çığlık neden? Ben mi göremiyorum, sen mi

öyle diyorsun

Yoksa  onlar mı öyle diyorlar. Düşmanlar nerde peki. Ya , saldıran kim ?

Saldırılan kim? Kaçalım mı,  yoksa kalalım mı. Kaçarsak ölenleri kim

gömecek , kalanlar ne olacak ,meydan onlara mı kalacak.

          Bak! Bak! Gökten bir yıldız kaydı ,adamın tam tepesine düştü,

vay be rıza adam yerin dibine girdi. Bir anda kaybolup gitti. Sen hala

oyun diyorsun, adam yerin dibinde sen hala seyrediyorsun. Savaş mı var

yoksa  üç aydır gazilerle doldu sokaklar. Bu ne biçim savaş

Ya öl, ya da  öldür, öyle değil mi? Teneke madalyalar takıldı, sokaklar

kör,sağır, topal,çolak, bir okadar da yarım akıllılarla doldu. Bir okadar

da şehit verdik. Savaş bitti rıza, ama sen hala savaş diyorsun.

          Bak rıza ! bu savaşlar,bu tantana, bu çoşku, bu acılar, kısacası

bu hayat, can sıkıcı hayatın yıldızıdır. Bu yıldızlar bazen yükselecek,

bazen da  birilerinin başına düşüp, yerin dibine geçirecek, sakın batanlar

cephesin de durma, kayan yıldızlara dikkat et ki, senin başına düşmesin.

Şu benim göremediğim savaş, kayan yıldızlar, oynanan oyunlar, üstte

gezinenler önde duranlar, arkadan bakanlar ve mevziiye  yatanlar, altta

ezilenler, işte dünya, işte insanlar,

İşte oyun, işte hayat….

           Baba koltuğundan savaş yapılmaz, oyun ise, kendine göre

oynanır. Ne oyuncular değişir, ne de oyun. Konu ise hep aynı konudur.

Dışarıda ki savaş farklıdır. Oyunda farklıdır.

İster baba koltuğundan, isterse trübün den, iterse sahneden nelerin

bilindiği önemli değil, nelerin yapıldığı önemlidir.

            Trübünden sahneye dudak bükenler, çarşıda, pazarda, sokakta ve

de evlerinde aynı oyunu sahnelerler ,fakat farkında bile

olamazlar,kendilerinde bu gerçekliği göremezler. Toplum da, nelerin ,

nereye doğru nasıl değiştiğini, nelerin değişmeden kaldığını, sınıflar

arasındaki zıtlığın  ne olduğunun farkında bile değillerdir. Yönetici,

amir,memur, işçi, çöpçü, hamal, işsiz, dilenci, orospu, şoför, bekçi,

köylü, yoksul ve zengin herkes, kendine tahsis edilen koltuğuna oturur ve

herkes kendi oyununu oynar. Birileri de sahneye çıkar , namuslu

iken, namussuzluğu oynar.

            Kahpelik yapmayan bir insanın , sahneye çıkıp kahpeliği

oynaması zordur. Bir an önce oyunun bitmesini bekler. Fakat tründekiler

sahnedeki insanın sergilediği kahpelik oyununu zevkle izler. Kişi ve oyun

arasındaki zıtlığı görmeden. Aslında sahnedeki insanın amacı güldürüp

ağlatarak düşündürmektir.

" Trübündeki insanlarada düşen"

Güzel, güzel eleştirmektir.

            Bilemiyorum sonunu nasıl bağlayım

            Sahnedeyim  tribünler yabancı bana

            Köşede duran şu adam,önde oturan beyefendi

            Karşımda duran bayan,arkadaki delikanlı

            Hepsi yabancı bana,hepsi yabancı

            Sahnedeyim  Rıza  BEN BANA YABANCIYIM

            Ekrem Saygı (2003)

.................... © Bekir Akkaya Blogspot Copyright 1999 ©.............