Elin Amerikalı Phelps’i bir dünya olimpiyatında defalarca dünya rekoru kırıyor, kazandığı 8 altın madalya ile dünyanın sekizinci harikası unvanını alarak tüm dünyada efsaneleşiyor ve maddi olarak da dünyada trilyonlar kazanıyor ve hemen arkasından “Sadece annemi görmek istiyorum. Ayrıca odamı da çok özledim.” Sözlerini kullanıyor.
Gerçek başarılar böyle tatmin edici işte. Gerçek başarılarda ve hak edilerek elde edilenlerde böyle ruh halinin oluşması kaçınılmaz bir sonuç oluşturuyor. Çok az insanda bu durumu gözlemlemek mümkündür. Oturmuşluk ve kişilik bu işte…
Böyle şöhretler bizde nasıl bir ruh haline neden olur?
Ya da bizde ilk cümle nasıl kullanılır?
Bunun için kâhin olmaya gerek yok.
“Annemi benden uzak tutun. Onu görmek
bile istemiyorum. Ben ülkeme dönünceye kadar oda ve evi yıkarak bahçe duvarları tamamen yenilensin.” Bütün eylemlerimiz geçmişle bağımızı koparma üzerine kuruludur. Ne köyümüzü beğenir ne de eşi dostumuzu.
Elin altın çocuğu “annemi ve odamı özledim.” Sözleri ile dünya rakorları kırmaya devam ediyor. Bizde de başarılar ya da şöhretler çevremizde kıyıma dönüşüyor.
Üç kuruşa kavuşunca gördüklerimizi görmüyor, yaşadıklarımıza sünger çekiyoruz.
Michael Phelps’in 9 yaşında anne babası ayrılmış. Çocuk yaşta “hiperaktivite” rahatsızlığı teşhisi koyulmuş. Ablalarının ve doktorlarının yönlendirmeleri ile yüzmeye başlamış. Ve bir kişi kadar değil tam 8 kişi kadar çalışarak bu başarıyı yakalamış ve 8 adamın yarışması sonucu elde edeceği 8 altın madalyayı ve 8 dünya rekorunu bir olimpiyata sıvdırmış. Ve hep çalışmış ve hep çalışmış.
Bu yorucu inanılmaz çalışma temposu sonucu kazandığı madalyalardan sonra “Sadece annemi görmek istiyorum. Ayrıca odamı da çok özledim.” Cümlelerini kullanıyor.
Gerçek çalışma sonucu elde edilen başarılarda bu cümle söylenir. Aksi mümkün değil.
Hak edilmeden elde edilen her ne var ise sonucunda anneyi ve yaşadığı odayı inkâr vardır. Geçmişi ile yüzleşmemek ve geçmişi unutturmak vardır. Küçümseme vardır ve yok farz etme vardır.
Bu düzeye gelebilir miyiz?
Önce efsanelerimizden kurtulmamız gerekir. Hayali kahramanlıklar ve hayali başarılar bu sonuca götüremez. Ter dökmeden madalya almamaya toptan yemin etmek, ter dökmeden madalya dağıtmamaya da özen göstermek. Başka çıkar yol yok.
Çıkan sonuçtan her birimizin insani kişilikleri oluşacak, anamıza, bacımıza köyümüze ve kentimize küçücük odalarımızda sarılmalara neden olacaktır.
Ben Phelps’i çok sevdim. İçimdeki ses gerçekten onun gibileri alkışlamamı, yalandan madalyalıları ve emeksiz palavracıları lanetlememi istiyor.
Bilmem sizler de benim duygularımı yaşadınız mı?
Bekir AKKAYA/KUMRU TV/KUMRU
