Biraz Daha Bağırsalar…-Abdullah ÖZBEK

Kitap okurken, olayları gözlerken, bazı meseleleri tartışırken, memleket meseleleri üzerinde kafa yorarken, hatırıma ilginç hikâyeler ve nüktelerin geldiği anlar olur.
Bugünlerde aklıma gelen bir tanesini sizlerle paylaşmak isterim…
Günün birinde adamın biri, iş bulmak ümidiyle yollara düşer. Fakat ne mümkün! Hangi kapıyı çaldıysa, yüzüne kapanır.
Tam ümidini kestiği sırada, bir de hayvanat bahçesine uğrar. Bir anda gözüne, işçi alınacağına dair bir ilân ilişir. Öyle sevinir ki… Hemen yetkililerle görüşüp müracaatını yapar.
Yalnız yapacağı iş, goril postuna girip çocukları eğlendirmektir. Çünkü mevcut goril ölmüştür.
Bunu duyunca, neye uğradığını şaşırır.
Bu arada yöneticiler, yeni gorilin yolda olduğunu, dolayısıyla kısa zaman sonra geleceğini söyler.
Çaresiz işi kabul eder. Mecburiyetten!
Ardından, işini yapmak için, goril postunu giyerek kafese girer. Ve başlar, çocukları eğlendirmeğe…
Çocukların neşesine diyecek yoktur.
Kimi fındık, kimi fıstık, kimi muz atar… Fakat bu arada, adam işini sevmeğe de başlar. Sanki anadan doğma bir şempanze gibi, bir o yana bir bu yana sıçrar; trapezin üstünde olmadık oyunlar sergiler.
Yalnız bir keresinde, ne olduysa olur… Ayağı kayar ve birden kendisini aslanın kafesinde bulur.
Bunu gören aslan derhal üstüne atılır ve ayakları altına alır. Neye uğradığını şaşıran adam, herkesin gözü önünde, avazı çıktığı kadar bağırmaya başlar.
İmdaat! İmdaaat! Yardım eden yok mu?
Bu sefer aslan, sinirlenerek şu ikazı yapar:
—Sus be adam! Yoksa ikimizi de kovduracaksın!
Şimdi isterseniz, olay üzerinde biraz düşünelim…
Çocuklar kendilerine göre, dört dörtlük bir hayvanat bahçesi gezdiler… Gorillerin oyunlarını, aslanların vahşi tabiatını gördüler. Belki de plânlı bir gezi yapıp, dönünce arkadaşlarına anlattılar… Eğer bir ödev ise, öğretmenlerine sunarak iyi notlar aldılar.
Diğer taraftan, böyle bir geziyi kaçıran çocukları düşününüz.
Belki de onların, büyüyünce, böyle bir çocukluk hatırası olmayacaktır. Ya da goril ve aslanla fotoğrafları bulunmayacak!
Peki, goril biraz daha fazla bağırsaydı, ne olurdu?
Her halde, çocukların hayvanlara ve insanlara bakışı çok değişirdi. Bundan sonra hangi hayvanı görseler, acaba içinde hangi tip insan var, diye sormadan edemezlerdi…
Ya insanları görünce ne düşünürlerdi?
En başta, hangi insanın, yanında hangi postu taşıdığını tahmin etmeye çalışırlardı.
Öyle ya, kimin hangi posta girip hangi işi yaptığı belli olmayan bir ortamda yaşamaktayız.

Prof.Dr.Abdullah ÖZBEK/HABER KONYA GAZETESİ/KONYA

aozbek@haberk.com