SESSİZ ŞEHİR KUMRU/Ekrem Saygı

EKREM SAYGI’NIN BU YAZI İÇİN NOTU

Bu yazıyı 2006 Yılında, resimde gördüğünüz Şükrü Tevek öğretmen arkadaşımızın(Allah Rahmet eylesin) öğretmen arkadaşlarıyla birlikte pikniğe gittiği bir sırada ayağı kayıp göle düşmesi sonucu etkilendiğim için naçizane kaleme almıştım.

Arkadaşımız saat 20 civarında göle düşüp boğuluyor ve arkadaşları bir iki saatlik aramadan sonra arama işlemlerini ertesi günün 10'nuna bırakıyorlar. Aynı dönem de; İmam Hatip Futbol Takımının forması üzerindeki reklamlar, İmam Hatip Kız öğrencilerinin Semazen gösterileri ve daha neler,neler... Ne günlerden geçti sözüm onlara bu ilahiyatçılar yüzünde bu ilçe.

Keser dönüyor, sap dönüyor...

SESSİZ ŞEHİR KUMRU/EKREM SAYGI

Çok şükür ya rabbi tesadüflerle dolu bu şehirde hala ayakta isem şükürler olsun demekten alamıyorum kendimi. Düşüncem geçmişe ve geleceğe takılmış halde bu şehrin insanları gelir aklıma...

Bu şehirde özden yapılması gereken hiçbir hareket kalmamış. Öz değerler varmış gibi gözükse de, sadece sözle ifade edilir hale gelmiş. Sevgi, saygı, diyalog, paylaşım, hoşgörü, huzur, dostluk, vefa, incelik, nezaket vs. bütün kuralların içi boşaltılmıştır bu şehirde...

Unutmak ve unutturmak karabasan gibi çökmüş bu şehrin üzerine. Sanki yeni bir dönem başlamış duyarlı olmak sıfırın altına düşmüş. Ne formamızın üstüne yazılan ve yazdırılan reklamdan haberimiz var, nede oyun için oynatılan tiyatrodan. Hep beraber anlamını bilmeden, anlamsız her şeyi alkışlayan seyirlik bir insan topluluğu haline geldi bu şehir.

Olaylar hep anlık yaşanılır ve anlık unutulur bu şehir de. Anlamlar, paylaşmalar sisler altına gizlenmiş, varlıklar ve yokluklar belli değil, unutarak ve unutturarak, bilerek yada bilmeyerek ne olursa olsun her şeyi eyvallah dercesine kabullenip içine sokar ve sonra da karın ağrısından ve sancılardan kurtulamaz bu şehir.

Bu şehrin sokakları şaşkınlıklarla, hayretlerle doludur. Köyleri ayrı derttir bu şehrin sınırındaki kazık davasından kurtulamaz, kenti ayrı bir derttir bencillikten yol alamaz. Acele ve telaşla, kaşla göz arasında hiç tanımadığınız ve yabancısı olduğunuz sokaklar haline gelir bu şehir.

Ölümleri bile basitleşmiştir bu şehrin. Beraber olduğu, paylaştığı ve konuştuğu bütün ortamlar sanallaşmış özden uzak bir yaşam tarzı başlamıştır bu şehir de.

Doğru, yalnız başına doğru değildir. Doğrular İnsan gönlüne girince can bulur. Rüzgârın önünde savrulan gazel gibi hedefini şaşırmıştır. Neyin doğru neyi yanlış, olduğu belli değil, sessizce, sessiz bir yolculuğa doğru sürüklenmektedir bu şehir.

Bir kayboluş anında topyekün ayağa kalması gerekirken, yanındakini unutan iş işten geçtikten sonra haberdar olan, sanal birlikteliklerle, günü birlik yaşantılarla bütün bir araya gelişler gerçek anlamından uzak, zorunluluk ve menfaate dönüştüğü bir topluluk haline gelmiştir bu şehir. Olaylar karşısın da her şeyi sıradanmış gibi göstererek ciddiyetten uzak bir yaşam tarzı sürdürülür bu şehirde.

Belki bir gün gelecek, bir ses bu şehre pişman olursun dese de, artık çok geç olacak. Bu şehre ait değerler unutulunca ve bu şehir öksüz kalınca, bu şehrin bedelini kimler ödeyecek, kimler bu şehrin sorumluluğunu üstlenecek? Sanal bir yaşam tarzı sürdürülen bu şehirde, her gün kahır çekmemek için birazcık olsun o saf çocukluğunuz kaldı ise bu şehrin sokaklarını ve beraber olduğunuz arkadaş ve dostlarınızın nabız sıcaklıklarını ölçerek, gözlerinizdeki ışığı dostların aynasına yansıtarak, bu şehrin yaşamına ve kendi yaşantınıza yaşam ve heyecan katarak yaşamak lazım gelmez mi? Eğer bunları yapamıyorsak, bu şehir de gelecekte ödeyeceğimiz birçok bedel var demektir.

Yaşadığımız yenilgiler bize yeter. Hadi var mısınız hep beraber ayağa kaldıralım bu şehri?...

Ekrem SAYGI/ 22.06.2006 /KUMRU

****** ©© Bekir Akkaya Blogspot Copyright 1999 ©©****** ---------------------- - Tüm metin, resim ve içeriğin hakları https://bekirakkaya.blogspot.com.tr/ (BEKİR AKKAYA)'ya aittir. 5846 Sayılı Kanuna rağmen çalınan her türlü içeriğin hukuki ve cezai sorumluluğu çalanın kendilerine aittir.-