Sevgili Annem /Lale Türkoğlu

SEVGİLİ ANNEM

15 yıl önce bir sonbahar kasımında aniden çekip gittin. Oysa çok sağlıklı görünüyordun.

Kalp yetmezliği seni aramızdan 74 yaşındayken aldı, götürdü.

Yıllardır en zor günlerimde çok uzaklarda da olsan yanımdaydın. Ölümünün ilk yıllarında

dünya başıma yıkıldı, kendimi hayatta ‘tek başıma kaldım’ zannettim. İki sene gizli gizli ağladım. Hala seni arıyorum.

Hep bizleri düşünürdün. Sen gideli bizlerde epey bir değişiklikler oldu. 

Hani kirada oturuyoruz diye üzülürdün ya... Şimdi kendi evimizde oturuyoruz. Ama hala senin şefkatine

ihtiyacım var. Dostluğuna, sevgine de…Sen beni anlarsın anneciğim. Her şeyi yazamıyorum. Bazı şeyler rayına oturdu. 

Çocukların,torunların iyiler. Ama yaşam mücadelesi köyleri boşalttı. Yazın biraz şenleniyor, tarlalar,

evler; kışın köylerimiz ıp ıssız kaldı. Büyükler senin gibi gitti, gençler nerede ekmek

buldularsa oralara taşındı, kapılar kilitlendi. Ailenin büyüklerinin yerine biz geçmeye

başladık.

Çocukluğumda sizler vardınız, yazın yaylalar, kışın köyler dolup taşıyordu. Şimdi herkes işsiz

de olsa şehirde yaşamak istiyor.

Sen gideli ANNE kelimesi daha bir anlam kazandı yanımda.

İlkbahar ve sonbaharda köy işleri çok oluyor, okula giden çocuklarla ilçede kalıyorduk o

yıllar. Babamla birkaç gün idare ediyorduk ama sana çok ihtiyacım oluyordu. O zamanlar dile

getiremiyordum belki. Bir gün sen köyden gelirken dışarıdan sesini duymuştum da o

sevincimi halen unutamadım, hala o sesin kulağımda.

Çocuklarım Serdar ile Selçuk senin desteğinle koskocaman adamlar oldu. Onlarla aranda

güzel bir torun-büyükanne ilişkisi yaşıyordunuz, bazen de üçünüz bir olup arkamdan işler

çeviriyordunuz. Sen yanımda olmasan ben nasıl çalışır onlara bakardım? Şimdi ikisinin de

işleri var, yuvalarını kurdular. Bir torunum iki yaşında, diğeri yolda. Sağ olsaydın gelinlerimi

de çok seveceğinden eminim.

Emekli olalı 13 yıl oldu. O zamanki yorgunluklarım, çalışmalarım şimdi yok. Tam 26 defa ev

taşıdım. Yorulmadım değil ama şimdi eskisi kadar iş yapmıyorum. Senin sevdiğin gibi kitap

okuyorum bol bol. ULUÇAYIR’dan GEBZE’ye isimli bir kitap yazdım. Birikimlerimi orada

topladım. Sen bilirsin benim neler yazdıklarımı… Sana da yer verdim kitabımda. En zor

anlarımda yanımda olan anneme minnetlerimi söyledim. Gururlu olmayı, ne olursa olsun

başımı dik tutmayı… Öyle yaşamayı da senden öğrendim. Haksızlıklar karşısında pes

etmemeyi de…

Ankara’ da güzel bir evim var. Arada gidip geliyorum. Duvarına resmini astım. Manevi

olarak yine senden güç alıyorum.

Sen gideli köye yılda iki günlüğüne de olsa gidiyorum. Mezarına gelip hayattayken sana

söylediklerimi söylüyorum. Senin de bildiğin sorumsuzlukların bir kısmını aştım.

Hani köye geldiğimiz zaman bir an bile bizi yanından ayırmak istemezdin ya… Yine her

zaman yanımızdasın. Çocukların, torunların ufak tefek sağlık sorunları ile iyi durumdalar.

Ama Türkiye günden güne kötüye gidiyor. Her gün terör yüzünden ölen asker, polis sivil…

bir sürü insanımız yok oluyor. İşsizlik, kavga, hırsızlık… günden güne artıyor. İnsanlar

cesaretsiz, güvensiz, tedirgin… yaşıyoruz. Mardin’in bir köyünde akrabalar arası katliam

yüzünden 44 insanımız çocuk, hamile kadın demeden toplu katledildi. Birçok çocuk annesiz

kaldı. Baharın geldiğine sevinemedik. Herkes bir şey söylüyor. “Ne olacak bu memleketin

hali bakalım” diyoruz hep birlikte.

Tek başına mutluluğun anlamı olmuyor. Hep birlikte bayramlarımızı kutlamamız,

insanlığımızı gözden geçirmemiz gerekiyor. Annelerimizi de sadece bir gün anmakla olmaz.

Bütün insanlığa, hayvanlara, doğaya … her şeye iyi davranalım. Yok olduğunda elimizden

hiçbir şey gelmiyor…

Sen rahat uyu annem, Buralar oralardan daha kötü.

İyi günler dileği ile…

Lale TÜRKOĞLU /7 Kasım 2009 / https://bekirakkaya.blogspot.com/

.................... © Bekir Akkaya Blogspot Copyright 1999 ©.............